Het einde van het begin

Een nieuw begin

Daten… ik heb dat eigenlijk nooit graag gedaan. Dat hele jezelf openstellen, je kwetsbaarheid tonen, opnieuw iemand leren vertrouwen… pff, dat is niks voor mij. Zeker niet met de rugzak die ik intussen meesleur. Mijn vorige relaties waren allesbehalve makkelijk, en toch – toen kwam Kevin… Alles veranderde…

Het klinkt cliché, ik weet het, maar hij toonde me wat èchte liefde was. We waren jong, verliefd en volop bezig met onze toekomst. Het was soms keihard werken, maar we stonden altijd zij aan zij. Emotioneel was het vaak een rollercoaster, maar wat we hadden was echt. We vulden elkaar perfect aan. Hij kende mij beter dan wie ook. Ik kon niks voor hem verbergen, zelfs mijn stiltes niet. Kevin was mijn persoon. Mijn zielsverwant. Tien jaar lang mocht ik zo’n liefde ervaren… en dan is hij er ineens niet meer.

Alleen verder

Twee jaar ben ik intussen alleen. Voor het eerst ook ècht alleen gewoond. En dat was soms pittig. Eerlijk? Ik heb me vaak heel alleen gevoeld. Verdwaald in m’n eigen hoofd. Maar ik wist ook: ik kan niet blijven hangen. Dus besloot ik terug te gaan daten.

Bah, daten. Wat een ellende. Alles is zo anders dan 12 jaar geleden. Die datingapps? Zoveel oppervlakkigheid. En ik? Ik kom toe met een rugzak vol herinneringen, verdriet en liefde. Daar swipe je niet zomaar doorheen.
Ik was bang om me weer open te stellen. Want als ik dat doe, dan is er geen tussenweg. Dan moet het echt zijn. En de angst om opnieuw gekwetst te worden? Die zat hoog. Ik wou niet opnieuw mijn hart breken. Gevolg? Een meterhoge muur waar je niet zomaar overheen geraakt. Misschien moet ik eerder een poolstokspringer dan een lief tegenkomen.

Maar wie mij kent, weet: ik geef niet snel op. Tussen de rosé, de dansjes in de keuken en de buikpijn van het lachen met vriendinnen, heb ik de liefde toch nog een kans gegeven.

Zoeken en verliezen

De eerste maanden waren eigenlijk best fijn. We planden dates, leerden elkaar ècht kennen. (Of dat dacht ik toch) Ik voelde me opnieuw begrepen. Maar tegelijk… ik bleef op mijn hoede. Die muur was er nog. En net toen ik dacht: “oké, ik durf het aan,” kreeg ik een klap.

Hoe meer ik voelde voor hem, hoe verder Kevin soms leek. Alsof ik hem langzaam moest loslaten, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wou. Ik voelde me schuldig. Omdat ik nog altijd zoveel van Kevin hou, maar ook omdat ik verder ging. Dat triggerde zoveel gemis en onzekerheid.
Op een avond besloot ik de begrafenis opnieuw te bekijken. Gewoon… om weer even dicht bij Kevin te zijn. Om dat stukje een plaats te geven. Maar toen ik dat deelde, kreeg ik te horen:
“Herpak je, ik kom niet naar u om u bijeen te rapen.”
En toen wist ik: dit is niet mijn veilige plek. Mijn vertrouwen was weg. Mijn muur terug omhoog. De rest, bespaar ik jullie. Dat is intussen geschiedenis.

Stappen vooruit

Nee, het is niet gelopen zoals ik gehoopt had, helemaal niet. Maar ik ben wèl gegroeid. Ik heb mezelf weer een beetje beter leren kennen. En ik besef nu: ik heb niet gefaald. Ik heb geprobeerd. Ik heb durven voelen. En da’s zoveel waard.

Ik was altijd bang dat ik iedereen met Kevin zou vergelijken. Maar dat is het niet. Ik zoek Kevin niet. Wat ik zoek zijn de waarden die we deelden. Die blik, die veiligheid, dat wederzijds respect.
Ik wil niemand veranderen, niemand ongelukkig maken of niemand dwingen om iets te zijn wat hij niet is. Maar ik wil me wel veilig voelen. Mezelf kunnen zijn. Niet constant op eieren lopen uit angst dat ik weer “te veel” ben. Niet telkens bang moeten zijn dat wat ik voel of zeg verkeerd “is”.

En dat stukje van mezelf – die eerlijkheid, die openheid, dat vertrouwen – ben ik even kwijt geweest. Maar ik ben klaar om dat terug te vinden. Voor mezelf!

“Dit is niet het einde. Het is zelfs niet het begin van het einde.
Maar het is misschien wel het einde van het begin.” – Winston Churchill

Misschien is dit wel het moment waarop mijn verhaal echt opnieuw begint. Een begin waarin ik voor mezelf kies, mezelf terugvond en weer vooruit kan kijken – met kracht, zekerheid en vertrouwen.