Ik heb er altijd van gedroomd om mama te worden. Een koningswens. Sinds de geboorte van Ella-Nora was ons gezin dan ook compleet. En met Kevin aan mijn zijde wist ik dat we dit samen super zouden doen. Want naast mij stond een prachtige man, een geboren papa en uitstekende teamspeler. Zo ging het er thuis ook aan toe. Kevin was de papa die je tijdens feestjes tussen de kinderen vond, ik was de mama voor de knuffels en om de traantjes te vegen.
En dan sta je er plots alleen voor…
Plots is er geen papa meer die me kan aflossen als Casper steeds weer op die ene zenuw duwt. Of een man die met de kindjes opstaat om mij nog eventjes rust te gunnen. Plots moet ik alleen beslissen wat goed is voor de kinderen en ben ik zowel de kwade als de lieve ouder. De twijfels of je het goed doet als ouder vertienvoudigen en er is geen partner die je vertrouwen geeft.
Nog nooit heb ik mij zo alleen gevoeld in het ouderschap. MOEDERziel alleen.
Ik doe mijn uiterste best om consistent te blijven. Te luisteren naar Casper zijn gevoelens en te begrijpen wanneer hij deze misbruikt. Want JA, dat doet hij. Vooral voor het slapengaan. Terwijl dit vroeger een heerlijk gezinsmomentje was, is het nu een strijd. Een strijd die eindigt met veel tranen, bij ons allebei. En dan, terwijl hij slaapt, kruip ik moederziel alleen in de zetel, met een zakdoek vol schuldgevoelens. Over het feit dat ik mijn geduld verloren ben, dat ik tegen hem heb geroepen en dat ik er niet voor hem kan zijn zoals ik zou willen. Omdat hij mij op dat moment zo enorm kwetst, omdat hij me test en omdat ik mij gewoon zo ontzettend alleen voel.
Hoe zou Kevin dit oplossen? Doe ik het wel goed? Ik ben niet gemaakt om mama te zijn. Dit gaat me nooit lukken. Waarom is hij er nu niet? Gaat dit ooit beteren? Wat moet ik nu doen? Ben ik te streng geweest? Had ik toch niet beter toegegeven? …
1001 vragen, één antwoord: IK BEN HIER NIET VOOR GEMAAKT. Maar dat is niemand.
Er is geen handleiding. Er is alleen trial en error. Ik ga fouten maken, ik ga twijfels hebben en ik ga mijn geduld verliezen. Uiteindelijk heb ik enkel het beste voor met mijn kinderen en doe ik waarvan ik geloof dat dit hun sterker maakt. We bekijken het dag per dag. Met vallen en opstaan, samen maar toch moederziel alleen.
Je doet het goed Melanie. Blijf geloven in jezelf. Het is heel pijnlijk dat je het nu alleen moet doen, met vallen en opstaan, maar doe het verder zoals je het nu doet.
Ik bewonder je. Veel liefs en dikke knuffel van Jos en mij.
Je doet het heel goed Melanie! Als moederzijnde kan je het niet ‘slecht’ doen. Jij doet het beste voor je kinderen! En je bent een mens.. een mens is niet perfect en heeft ook zijn eigen grenzen. Ik weet zeker dat jouw kinderen later heel trots op je zullen zijn, want je bent een sterke mama die het allemaal ‘alleen’ heeft gedaan! En dat is niet niks. Ik bewonder je.