Racepiloot van mijn leven

Het afscheid van Kevin is intussen 3 maanden geleden. Ik kan gerust zeggen dat ik het niet slecht doe. Er zijn meer goede momenten dan slechte, dat is de waarheid. Ik kan weer genieten van de simpele geneugten van het leven, een dagje naar de dierentuin met de kinderen, een gezellig etentje met familie of een avondje uit met vriendinnen. Tot er plots het nummer, In the stars, op de radio speelt onderweg naar huis. Zo’n leuke dag gehad en dan overvalt het me weer. Het verdriet. Het gemis. De leegte. Dan besef ik, dat ik naar een huis rijd dat nu zo leeg aanvoelt. Een thuis waar we zoveel liefde en warmte deelden. De tranen stromen over mijn wangen en het is moeilijk om ze te stoppen. Eens de sluizen opengaan, is het niet simpel om de kraan dicht te draaien.

De geplande gezinsvakantie…

We genoten van een heerlijke vakantie in Zuid- Frankrijk. Een vakantie die Kevin nog voor ons had geboekt, als gezin. Het huisje, typisch Kevin, was meer dan ruim genoeg voor ons vier. Dat maakte de beslissing om de vakantie toch te laten doorgaan wel gemakkelijker. Mijn ouders, broer en schoonzus besloten ons tijdens deze reis te vergezellen. En hoewel Kevin er fysiek niet bij was, voelde hij wel zeer dichtbij. Hij was daar, in elke lach, elk gesprek en in de tradities die we in ere hielden. Zijn voorliefde voor ontspannen momenten met een aperitief en tapas waren deel van ons dinerritueel.

Vaak heb ik aan Kevin gedacht, soms met een glimlach en soms met een traan. Maar wat me het meest raakt, is het besef dat hij al deze mooie momenten moet missen. De foto’s van ons gezin van drie zijn hartverscheurend confronterend, ze leggen bloot dat ons gezin niet langer compleet is.

Het “oordeel” van anderen

Kevin blijft een deel van mijn leven, zijn aanwezigheid blijft voelbaar. Toch ben ik ook klaar om “verder te gaan”. Stilstaan is niks voor mij. Toch voelt het alsof anderen dat van mij verwachten. “Ben jij niet te vroeg terug gaan werken?” – “Wat goed van je dat je mee komt feesten.” – “Ik dacht dat je het te zwaar zou vinden om mee te gaan.” Anderen lijken vaak te bepalen wat ik moet doen, wat ik moet voelen.  Maar hoe kunnen zij weten wat er in mij omgaat, wanneer ik degene ben die elke dag met deze emoties leeft

• Ja, ik ben na 3 weken terug gaan werken. Nee, ik moet me daar niet voor verantwoorden.
• Ja, ik kan lachen en plezier maken. Nee, dat wil niet zeggen dat ik Kevin vergeten ben.
• Ja, ik praat over “ooit iemand tegenkomen”. Nee, die moet Kevin niet vervangen.

Ik doe het eigenlijk best goed. Ik ga op mijn eigen manier om met mijn rouw, en dat is oké. Want op rouw staat geen vaste tijdlijn, er is geen handleiding en er is geen voorgeschreven proces. Ik leer leven met het gemis, met soms momenten die somberder aanvoelen. Het is oneerlijk, het is K*T, maar het is wat het is en er is helemaal niks dat ik eraan kan doen.

En ja, ik raas soms als een auto, tegen 300 km per uur. Het is een snelheid waaraan ik altijd geleefd heb.  Gelukkig ben ik omringd door een fantastische groep mensen, een achterban die me tijdig waarschuwt voor naderende bochten en muren op mijn pad. Maar uiteindelijk beslis ik nog steeds zelf welke weg ik insla. Het is mijn reis. Ik heb er alle vertrouwen in dat er ook weer mooie momenten ons pad zullen kruisen.