Geen herfstvakantie gevuld met leuke uitstapjes, maar opgesloten in onze cocon.
Al weken, nee maanden, zijn wij voorzichtig. We droegen ons mondmasker liever te veel dan te weinig. We wilden de kans om zwanger te worden niet vervloeken door corona en eenmaal zwanger wilden we de zwangerschap niet saboteren, door corona. Maar toch testte ik meer dan 10 dagen geleden positief op … jawel, Corona.
Anderhalf jaar plaste ik bijna maandelijks op een thuistest, maar deze bleef negatief. Misschien had ik op deze test ook beter een plasje gedaan in plaats van ze in mijn neus te steken?
beneden deze van mijn man, negatief.
Het begon met een “krets” in mijn keel, ik dacht dat dit een gevolg was van mijn griepspuit die ik daags ervoor had gekregen. De dag nadien kreeg ik plots een loopneus en spierpijn ter hoogte van mijn borst. Niks ergs dacht ik nog. Ik heb de hele dag achter mijn laptop gezeten, het zal daarvan komen. Toen we bericht kregen dat een van onze kennissen positief had getest besloten we toch een zelftest te doen. Zodoende haalde ik de ochtend nadien twee zelftesten in huis. Een voor mij en een voor mijn man. Gezellig met zijn tweetjes voor de spiegel met een stok twee tot drie cm diep in je neus en draaien maar. Nog even herhalen aan de andere kant en dan is het wachten.
Nog voordat het controlestreepje zichtbaar was, kreeg ik al een positief resultaat. Mijn man dacht dat ik ermee aan het lachen was. Maar toen hij het streepje zag staan zei hij: “Ja, gij hebt prijs.” Ik barstte in tranen uit. Ja hoor, ik heb geweend als een klein kind. Ik had paniek. We zijn nu zo dicht bij die levensvatbare weken, we zijn 22 weken zwanger. Gaat Covid het nu alsnog verpesten? Ik denk dat ik nog nooit zo snel naar onze dokter heb gebeld.
10 dagen quarantaine
De dokter begreep mijn paniek maar zei dat dit nergens voor nodig was. Rustig besprak ze het vervolgtraject en waar ik op moest letten. We planden een PCR test om de besmetting te bevestigen en ze schreef ons een quarantaine certificaat voor, 10 dagen het huis niet verlaten. De dagen nadien evolueerde de symptomen. De keelpijn bleef weg, alsook de spierpijn maar deze maakte plaats voor een verstopte neus, een droge hoest en een laag energiepeil. Ook mijn smaak -en geur was aangetast. Kwam dit door de verstopte neus of niet? Dat weet ik niet.
Ik vond het mentaal zwaarder dan fysiek. De onwetendheid en de eenzaamheid.
Dat heeft in totaal vijf dagen geduurd, daarna voelde ik me weer beter. We genoten van de rest van onze quarantaine als gezin. We hebben heel wat gebakken, tekeningen gekleurd en gekleurde pieten geknutseld. Het leek wel alsof we opgesloten zaten in onze eigen cocon. Waar niks moest en niksen mag. De angst maakte plaats voor rust, maar ook voor eenzaamheid.
Vaccinatie
Gevaccineerd of niet, dat is ieder voor zich. Persoonlijk kon ik opgelucht ademhalen door dat vaccin. Het heeft uiteindelijk gedaan wat het beloofde. Ik kon mijn ziekte thuis uitzitten, bij mijn gezin. En in plaats van maandenlang te revalideren kunnen we nu samen uitkijken naar de geboorte van ons prutsemie, met al haar antistoffen. Uiteindelijk is dat toch wat iedereen wenst. Dat we allemaal gezond kunnen blijven.
En mijn man, vraag je je misschien af? Ondanks mijn hoge virale waarden, bleef hij ten alle tijden NEGATIEF. Het blijft toch een speciaal virus, maar het is ook wel een speciale vent.
